- W porządku. Jak Ci na imię, chłopcze? - uśmiechnęła się Rangiku, podnosząc z ziemi porozsypywane raporty. Młody wyglądał na silnego. Może wreszcie Dywizja Trzecia doczekała się kogoś potężnego? Wyprostowała się, poprawiła włosy. Dopóki Trójka nie ma kapitana, dopóty mogę się opiekować nowymi z tej dywizji... - pomyślała z kpiną. Kapitan Dowódca jak zwykle przecenia jej zdolności, eh. No, ale nie ma co dyskutować, Ran-chan. Rozkaz to rozkaz. Uśmiechnęła się przyjaźnie do młodzieńca. Przypominał jej młode lata spędzone w Akademii. I te wszystkie wystraszone dzieciaki, które zaczynały tu swoją drogę. Albo zostawało się Shinigami, albo wylatywało na łeb i wracało się do Rukongai. Czyli - do punktu wyjścia.

Uśmiechnęła się i zaprowadziła chłopaka na plac treningowy. Twarda powierzchnia, słońce wpadające przez okna, daleki śpiew ptaków, zapach kwitnących wiśni rosnących obok Akademii...Tak. Wyraźnie widać było, że w Soul Society rozpoczęła się wiosna.
-Dobra, na początek zwykły sparing na miecze. Walczymy na pełną siłę. - oświadczyła spokojnie. Po chwili zamieniła teorię na praktykę, w ciągu sekundy zadając chłopakowi cios w ramię.

- Mówisz, że ostro? Hahah... - zaśmiała się Rangiku, rozbawiona taką uwagą. W myślach jednak zgrzytnęła zębami. Jej kolano nie było szczególnie zachwycone takim pięknym kopniakiem.
- Uwierz mi, młody... Za moich czasów w Akademii miało się jeszcze cięższe treningi. - stwierdziła. - W tamtych czasach to, co teraz robimy, byłoby zaledwie niewinną igraszką wobec PRAWDZIWEGO treningu. Odskoczyła na większy dystans - jakieś 500 kroków. Szybkim ruchem uniosła dłonie w górę, z niezmiennym uśmiechem bawiącej się z dzieciakiem kapitan - psychopatki.
Może pora na poważniejszą zabawę? - odezwał się w jej umyśle znudzony głos.

Dobra, niech mu będzie. Oberwie, i to solidnie. Co by tu zaserwować...Hm...Nagle Rangiku olśniło. To będzie idealne!

- Hadou no 11: Tsuzuri Raiden! - krzyknęła. Natychmiast spomiędzy jej dłoni wystrzelił odpowiedniego koloru solidny promień, zwalając chłopaka z nóg.
- Hadou no 4: Byakurai! - uzupełniła po chwili z drwiącym uśmiechem. W czym jak w czym, ale w Kidou była mistrzynią.

- Dobra, jak sobie życzysz. - oświadcza z uśmiechem pani kapitan, nie chowa jednak miecza do sayi. Siada na ziemi, klnąc w myśli - ciosy zadane jej przez chłopca nie są ciężkie, jednakowoż dość bolesne. No pięknie... Dała się tak załatwić zwykłemu adeptowi?! Chociaż, ten adept ma niezłe umiejętności... Można by go potraktować jeszcze na setki sposobów. Zauważa jego rany.
Odważny malec, nie każdy Shinigami poświęciłby kciuk w walce. I nie każdy odważyłby się aż tak mnie potraktować. - stwierdza w myśli z nieokreślonym podziwem. Aż takiego poświęcenia się nie spodziewała.
Używając fragmentu haori, czyści klingę. Przez chwilę patrzy na swój miecz. Wilk znów jest szary, matowy, bez błysku. Typowy grawerunek na ostrzu katany. Uśmiecha się delikatnie. Taka sama jest ona - bez większych zmian w charakterze, standardowa, rozwijająca się jedynie w walce.
- Nieźle Ci idzie, Shod. Ale musisz jeszcze dużo poćwiczyć. Wiesz... - zamyśla się na chwilę . - Jeśli chcesz dojść do wyższych rang, większego znaczenia w oddziale, musisz wiele pracować. Jednak myślę, że masz w sobie to coś. Kiedyś, zapamiętaj moje słowa, zostaniesz kimś potężnym...jeśli się przyłożysz. - kończy swoją przemowę z uśmiechem. Patrzy uważnie na Shoda, ciekawa, czy pojął znaczenie tych słów.

Rangiku leży przez chwilę w NIEdwuznacznej pozycji z dywizjonistą. Nagle do jej umysłu dociera, co właśnie się dzieje - właśnie pozwala, by młodociany członek Dywizji III dotykał jej piersi! Do tego są W MIEJSCU PUBLICZNYM! Rany Boskie!...Zdrętwiała przez chwilę patrzy na niego w szoku. Nie jest w stanie nic powiedzieć, poruszyć się, czegokolwiek zrobić. Przez jej głowę przebiegają oszalałe myśli. W pewnej chwili do głosu w jej wzburzonym sercu dochodzi biały, okrutny tygrys wściekłości. Z całą siłą, szybko zsuwa z siebie Shoda. Blada z furii, rozgniewana, odskakuje od niego na duży dystans. Gwałtownie wyszarpuje katanę, widać, że straciła nad sobą kontrolę. A gdy Ashida-taicho jest w furii, wtedy najbezpieczniej uciekać. Bądź co bądź, należy się gówniarzowi nauczka. Nie przypuściła go aż do TAKIEJ poufałości, by mógł ją dotykać w nieuprzejmy sposób!
- O nie, mój panie, tego już ZA WIELE! - krzyczy z irytacją. - Tego już za dużo! Należy Ci się kara!
Wbija miecz w ziemię, uwalnia niebywałą ilość reiatsu, a tym samym swoją pełną moc. Ściany zaczynają się trząść i drżeć, podłoga zarysowuje się i lada chwila może pęknąć. Wilk na ostrzu zaczyna płonąć na czerwono i zwiększa się tak, że zajmuje niemal całą klingę. Uśmiecha się i szybko przybiera pozycję bojową.
- Fukushu Tengoku, Daraku Himitsu. Korose, Hakudan no Tenshi... - szepcze dumnie. Po chwili uwalnia się straszliwe tornado, podłoga ulega zarysowaniu się. Oczy Shoda zakrywa nieprzenikniona mgła, w jego umyśle pojawia się seria przerażających iluzji. Unosi delikatnie dłoń w górę.
- A teraz błagaj o przebaczenie! - syczy z triumfem.

- Właśnie dlatego chcę tam iść. - mruknęła Rangiku, idąc za chłopakiem do gabinetu. - Przecież nie będę rozbierać się w miejscu publicznym...
W myśli zgrzytała zębami. Pod wpływem "wpadki" zapomniała zupełnie o bólu. Już widziała te plotki...Jeden do drugiego w wolnych chwilach będzie szeptać: Słyszałeś już o tym? Pani kapitan Ashida ma narzeczonego... I tak dalej, i tym podobne. Westchnęła ciężko, poprawiła katanę i błyskawicznie odbiła się od podłoża, wyprzedzając chłopaka z łatwością. Otworzyła drzwi kopniakiem (tak, tak, szkoda czasu i rąk na normalne otworzenie), po czym błyskawicznie pędząc korytarzem, udała się ze Shodem do gabinetu. Można by mu przydzielić za karę jakieś zadanie. Jakiekolwiek, byleby było niezbyt łatwe. Na przykład, jakąś misję polegającą na oczyszczeniu najtrudniejszego okręgu Rukongai, dostarczenia ważnej przesyłki albo co. Mógłby nabyć doświadczenia przez to.

http://www.bleach-new-world.pun.pl/viewtopic.php?id=104 - LINK